W 2013 roku dyrekcję Teatru przejął Przemysław Kieliszewski – doktor nauk humanistycznych, prawnik z wykształceniem muzycznym. Na swoją pierwszą premierę – z uwagi na predyspozycje zespołu – wybrał klasyczną operetkę Jaquesa Offenbacha Orfeusz w piekle. Za pulpitem dyrygenckim stanął znakomity interpretator muzyki współczesnej – Marek Moś, twórca orkiestry AUKSO. Kolejną interesującą i nowoczesną propozycją Teatru była opera dziecięcia Myszki i wojna z muzyką nowojorskiego kompozytora Davida Cheskyego.

10 października 2014 roku nasz Teatr zaprezentował sławny broadwayowski musical Jekyll & Hyde z muzyką Franka Wildhorna. Na scenie obok poznańskich artystów stanęła plejada znakomitych aktorów musicalowych wyłonionych w castingu, z Damianem Aleksandrem i Januszem Krucińskim na czele. Spektakl wyreżyserował Sebastian Gonciarz, choreografię opracowała Paulina Andrzejewska, scenografia była dziełem Mariusza Napierały, a za pulpitem dyrygenckim stanął Piotr Deptuch. Premiera zebrała znakomite recenzje, spotykając się z entuzjastyczną reakcją publiczności. Powszechnie stwierdzono, że wkroczyliśmy na nową drogę artystyczną i zaczęliśmy konkurować z najlepszymi w Polsce scenami musicalowymi. Znakomicie został przyjęty również Akompaniator – kameralna, „słodko-gorzka” komedia, pióra Anny Burzyńskiej w reżyserii Grzegorza Chrapkiewicza. Wyjątkowe kreacje aktorskie stworzyli w niej Lucyna Winkel oraz Wiesław Paprzycki.

Rok 2015 otworzyła premiera musicalu Hello, Dolly! z Grażyną Brodzińską w roli tytułowej, bardzo lubiana przez publiczność rewia przebojów Nie ma jak lata 20., lata 30. oraz spektakl Dookoła karuzeli, czyli dziecko potrafi Krzysztofa Deszczyńskiego – interesująca propozycja edukacyjna dla najmłodszych widzów, z piosenkami utrwalonymi na płycie CD. 26 września odbyła się premiera głośnego musicalu Andrew Lloyda Webbera – Evita, w nowej, kameralnej aranżacji. Była to pierwsza w Polsce realizacja dzieła w tej formie. Spektakl przygotowała ta sama ekipa realizatorska, co Jekylla & Hyde’a, a dyrygujący premierą Piotr Deptuch otrzymał stanowisko zastępcy dyrektora do spraw artystycznych. Trudną rolę tytułową kreowały Oksana Hamerska, Anna Lasota i Marta Wiejak.

Rok 2016 zbiegł się z jubileuszem 60-lecia naszej działalności. Rozpoczęła go kameralna premiera cyklu pieśni Maury'ego Yestona December songs, wystawianych jako Opowieści zimowe w pięknej aranżacji Jakuba Kraszewskiego. Niepowtarzalną kreację stworzyła w nich Edyta Krzemień, a całość została wydana na płycie CD. 16 kwietnia na poznańskim stadionie miejskim, zespół zaprezentował rock operę A. L. Webbera Jesus Christ Superstar. 26 tysięcy osób oklaskiwało spektakl – widowisko przygotowany specjalnie na rocznicę 1050-lecia Chrztu Polski. W rolach głównych wystąpili: Marek Piekarczyk (Jezus), Janusz Kruciński (Judasz), Anna Lasota (Maria Magdalena), oraz Tomasz Steciuk (Piłat). Propozycją dla miłośników operetki była Księżniczka czardasza, zinterpretowana przez reżysera Grzegorza Chrapkiewicza i choreografa Jarosława Stańka w bardzo nowoczesnej formie. Niewątpliwą dominantą roku 2016 stała się premiera musicalu Zakonnica w przebraniu w reżyserii Jacka Mikołajczyka i z choreografią Eweliny Adamskiej-Porczyk. Charyzmatyczne kreacje stworzyły w nim Olga Szomańska i Karolina Trębacz, do których później dołączyła Dagmara Rybak. Taneczna muzyka Alana Menkena porwała poznańską publiczność niezależnie od wieku i stała się wielkim przebojem.

Lata 2017/2018 w historii naszego Teatru zapisały się wieloma koncertami musicalowymi oraz czterema znakomicie przyjętymi premierami: Nine – musicalową wersją Felliniowskiego arcydzieła Osiem i pół w reżyserii Jacka Mikołajczyka i we wspaniałej inscenizacji Mariusza Napierały, Madagaskar – musicalowa przygoda i Footloose w brawurowej reżyserii Jerzego Jana Połońskiego oraz Rodzina Addamsów również w reżyserii Jacka Mikołajczyka.

Oprócz przybliżania publiczności szerokiej palety repertuaru musicalowego, naszym celem jest pozyskanie długo wyczekiwanej nowej siedziby. Międzynarodowy konkurs architektoniczny zostanie rozstrzygnięty w 2019 roku, a otwarcie nowego Teatru w prestiżowej lokalizacji przy ul. Św. Marcina (obok Akademii Muzycznej) jest planowane na 2023 rok.

Wracając natomiast do samego początku…

Działalność artystyczną Państwowej Operetki Poznańskiej zapoczątkowała Wiktoria i jej huzar – sztuka Paula Abraháma 20 maja 1956 roku. W zniszczonym przez wojnę Poznaniu trudno było znaleźć przestrzeń odpowiadającą potrzebom profesjonalnego teatru. Ostatecznie Operetkę ulokowano w siedzibie Ligii Przyjaciół Żołnierza (obecnie Liga Obrony Kraju) przy ulicy Niezłomnych. Zbigniew Szczerbowski – inicjator jej utworzenia, a zarazem główny reżyser, swoją funkcję piastował zaledwie rok. W tym krótkim czasie zdążył jednak skompletować cały zespół artystyczny. Jego zaproszenie przyjęli soliści, których nazwiska uchodziły za znaczące w świecie polskiej operetki: Izabela Ferency, Irena Schulz-Kruk, Ludmiła Szwabowicz, Erika Wosińska, Jerzy Golfert czy Janusz Golc. Oprócz znanych artystów do pracy zaangażowano również uczniów i studentów szkół muzycznych oraz śpiewaków i tancerzy amatorów.

Pierwszy dyrektor Jan Teresiński zdecydował się na współpracę z Orkiestrą Związków Zawodowych. Upór i determinacja kolejnych dyrektorów – Zbigniewa Szczerbowskiego i Zygmunta Wojciechowskiego stworzyły fundamenty pod dalszy rozwój. Wojciechowski angażował sprawdzonych scenografów, rozbudowywał zespół solistów. Przez pierwsze cztery lata działalności w repertuarze dominowały operetki klasyczne: Wiktoria i jej huzar i Bal w Savoyu Paula Abraháma, Wesoła wdówka i Kraina uśmiechu Frenza Lehára, Hrabina Marica Imre Kálmána, Życie paryskie Jacquesa Offenbacha.

Za dyrekcji Henryka Duczmala w charakterze dyrektora artystycznego zatrudniono Stanisława Renza, który następnie przejął też zarządzanie naszym Teatrem. Renz zapoznawał widzów z ówczesnymi nowinkami ze świata, czyli wczesnymi musicalami, między innymi Can Can Cole Portera i My Fair Lady Fredericka Loewego. Szybko na afiszu zaczęły pojawiać się jego własne dzieła: Eksportowa żona, Skrzydlaty kochanek czy najgłośniejsze – Dziękuję ci Ewo. Tadeusz Świtała napisał, że za czasów Renza „rozpoczął się triumfalny okres stawania się poznańskiego teatru operetkowego trwający jedenaście sezonów. Renz położył na szalę wszystko co posiadał: dobry warsztat kompozytorski, znakomite przygotowanie teoretyczne, młodość, zapał”.

Z końcem sezonu 1972/73 rolę dyrektora przejął Henryk Olszewski – aktor i reżyser. Najbardziej cenionym przez niego gatunkiem była komedia muzyczna. Naturalnym zatem wyborem okazała się zmiana nazwy Poznańskiej Operetki na Teatr Muzyczny. W myśl jego koncepcji tekst miał stać się równorzędnym partnerem dla muzyki. Niezadowolenie odbiorców wzbudziło wprowadzenie komedii muzycznych kosztem – królujących dotychczas – operetek. Poczynione zmiany spotkały się jednak ze zrozumieniem ze strony krytyki, która podkreślała: „udane próby zmiany profilu operetkowego w teatr muzyczny, odpowiadający potrzebie kształtowania artystycznego smaku rozrywkowo nastawionej publiczności”.

Lata 1980-1984 to czas dyrekcji śpiewającego aktora Andrzeja Wizy i jednocześnie kolejna zmiana koncepcji zarządzania. Na scenie zagościły spektakle rodzimych twórców. Wystawiano Zamek na Czorsztynie Karola Kurpińskiego, Myszkę Jacka Szczygła i Henryka Drygalskiego – musical oparty na lokalnym folklorze. Do uwspółcześnienia repertuaru dążył, sprawujący rolę dyrektora w latach 1984-1989, Włodzimierz Krzyżanowski. Ogromnym powodzeniem cieszył się musical Targ z dziewczętami Victora Jacobiego czy Madame Sans-Gene w reżyserii Bogusławy Czosnowskiej.

W 1989 roku do Poznania przyjechał, jedynie by wyreżyserować operetkę Gigi, Daniel Kustosik. Jego przygoda z naszym Teatrem Muzycznym trwała jednak dwadzieścia trzy lata, podczas których piastował funkcję dyrektora. Starał się również po pozyskanie nowej siedziby dla Teatru. Wystawił między innymi takie spektakle, jak Wesoła Wdówka, Zemsta nietoperza, Skrzypek na dachu, Phantom, My Fair Lady czy Hello, Dolly. Zdzisław Beryt tak podsumowuje pracę Kustosika: „podjęta przez niego linia była poszukiwaniem złotego środka pomiędzy tradycyjnymi upodobaniami publiczności a nowatorskimi poszukiwaniami, propozycjami i ambicjami”.